Monday, March 24, 2008

New evidence on Katyn forest massacre cover-up

New evidence on Katyn forest massacre cover-up




























New evidence on Katyn forest massacre cover-up
Polska Gazeta ^ | March 2, 2008 | Herbert Romerstein
COVER UP FOR THOSE WHO CARRIED OUT MASS MURDER
By Herbert Romerstein
When the Nazis announced on April 12, 1943 that they had found the bodies of thousands of Polish officers who had been murdered by the Soviets in Katyn forest, most Americans did not believe them. The Nazis were known to commit mass murder and the extensive propaganda campaign in the United States in support of the Soviet Union had affected the thinking of most Americans.
But the Poles knew the truth. They had been asking the Soviets about the missing men for almost two years. And some Americans knew the truth because they understood the Soviet Union and its history. But, it took some time before these voices of truth could be heard.
The Soviets broke relations with the Polish Government in exile in London because the Poles had asked for an International Red Cross investigation. The Soviets claimed to have been insulted. And they used that as an excuse for recognizing a puppet Polish government that the Soviets set up in Lublin.
The American communists joined in the Soviet propaganda campaign. Corliss Lamont, a millionaire communist propagandist, wrote "Soviet Russia's severance of relations with the Polish Government-in-Exile, over the Nazi-inspired charge that the Russians murdered 10,000 Polish army officers, shows clearly the danger to the United Nations of the splitting tactics engineered by Hitler and definitely helped along by the general campaign of anti-Soviet propaganda carried on during recent months in Britain and America. According to the London Bureau of the New York Herald Tribune, 'It is a safe assumption that the Poles would not have taken so tough an attitude toward the Soviet Government if it had not been for the widespread support Americans have been giving them in the cases of Henry Ehrlich and Victor Alter.'"
The reference was to the widespread protests by Jewish and trade union organizations when the Soviets admitted that they had executed Ehrlich and Alter who were leaders of the "Bund", the Jewish trade union organization. According to the communist Lamont, "The shameful anti-Soviet agitation around the Alter-Ehrlich case was followed by the collaboration with Goebbels' propaganda around the German mass murders of Poles." The Polish government had protested to the Soviets about Ehrlich and Alter.
Lamont also quoted from "Professor Lange at the University of Chicago" in support of the communist line. We now know that Oscar Lange had been recruited as an agent of the NKVD by Boleslaw Gebert.
Gebert himself wrote communist propaganda in support of the Soviet Union's false story. In one of his pamphlets, he attacked the commander of the Polish forces fighting in Italy against the Nazis, General Marjan Kukiel. According to Gebert, who was sitting safely in the United States, General Kukiel, who was leading troops in combat against the Nazis, was "Siding with the Germans in their accusations that the Soviet Union was responsible for slaughtering Polish officers and soldiers in the forest of Katyn. The world knew that this unspeakable crime was the work of the Germans…." His pamphlet was published by the communist front "Polonia Society of the International Workers Order". He was the head of that organization, which, of course, did not speak for the majority of Polish-Americans.
Not only did communists and NKVD agents carry out the propaganda campaign but, unfortunately, the United States government helped them. The Office of War Information (OWI) tried to intimidate the Polish-American radio stations and newspapers when they told the truth about the Soviet atrocity against the Poles.
Alan Cranston was head of the Foreign Language Division of the OWI and later a U.S. Senator from California. He called a meeting of OWI officials because the Polish-American radio stations "had taken a rather antagonistic attitude toward Russia" on the Katyn forest issue. Cranston felt that this "was inimical to the war effort and should be straightened out". The radio stations and newspapers were contacted and threatened with being closed down if they continued to tell the truth about the Soviet Union.
In 1952 the U.S. Congress held hearings on Katyn. More Americans learned the truth. When the Soviets recaptured the Smolensk area, they organized their own tribunal to "investigate" the murder of the Polish officers. The American press in Moscow was invited to observe. The American ambassador, Averell Harriman, sent his young daughter to represent the American Embassy. Years later she was asked by the Congressional committee investigating Katyn why her father had sent her instead of someone who was older or was a medical authority. She answered that the Soviets might not have allowed someone more experienced but it would be difficult for them to refuse her. She had believed the Soviet propaganda line; but by 1952 when she testified before the committee, she knew that the Soviets had committed the crime. She testified that she had thought that the Germans did it because the bodies were laid out in methodical manner. Apparently, she thought that the Russians could not do anything in an orderly way.
At the time of the German announcement of Katyn the American ambassador was William Standley. He understood the Soviet Union and did not trust them. He made the mistake of speaking openly to the American correspondents in Moscow. One of them represented the "Daily Worker", the Communist Party USA newspaper. She was called Janet Weaver. She was actually Janet West Ross, the wife of the American Communist Party representative to the Comintern. She regularly reported Ambassador Standley's comments and other information gleaned from conversations with American officials to Dimitrov, head of the Comintern. He passed them on to Molotov. We found a collection of her reports in the Comintern Archives in Moscow. On March 8, 1943, she reported to Dimitrov that Ambassador Standley had revealed to the American journalists that the Soviets were concealing from the Russian people the truth about the massive amount of American war materials supplied. Two days after her report, Harry Hopkins pressed President Roosevelt to remove Ambassador Standley. Hopkins succeeded, and Standley was replaced by the naïve Averill Harriman, who was much more acceptable to the Soviets. It was only in the 1980s that we learned of the evidence that Hopkins was an NKVD agent.
President Roosevelt had heard from Winston Churchill the truth about Katyn. Churchill shared with Roosevelt the information he had received on the Soviet responsibility for the murders. However, when Roosevelt heard from his own representative, George Earle, former governor of Pennsylvania, that he had information that the Soviets had committed the crime, he refused to listen. Earle had been sent by the President to Turkey and Bulgaria under diplomatic cover to report directly to the President, about the Balkans. Before seeing the President, Earle spoke to his friend Joe Levy, of the "New York Times". Levy warned him that "Harry Hopkins has complete domination over the President and the whole atmosphere over there is 'pink'." He advised Earle to be careful when he told the President the truth about Russia. Later, Earle told the President that he wanted to go public about Katyn, Roosevelt wrote to him "I specifically forbid you to publish any information or opinion about an ally that you may have acquired while in office or in the service of the United States Navy."
Lt. Col. John Van Vliet, Jr. was an American prisoner of war in Germany. He was one of the Allied officers brought by the Germans to Katyn in 1943. When he returned to the United States in 1945, he wrote a report for the United States government revealing his knowledge of the Soviet responsibility for the murders. His report was marked "Top Secret".
The Polish-American community continued to speak out on the truth about Katyn. After the war, they got two valuable allies. One was Arthur Bliss Lane, the U.S. ambassador to Poland 1944-1947. His book "I Saw Poland Betrayed", published in 1948, was the first time many Americans heard the truth about Katyn. The other was Julius Epstein. He was an Austrian born Jew who had escaped from the Nazis. He was now an American citizen and a prominent journalist. Epstein opposed both the Nazis and the Communists. During the war, he had worked for the Office of War Information and was horrified by the pro-Soviet propaganda he saw that agency promoting.
In 1949, Epstein joined Ambassador Lane in forming the "American Committee for the Investigation of the Katyn Massacre". The Committee in coordination with the Polish-American community published pamphlets and articles telling the American people the truth about Katyn.
The Voice of America, the official voice of the American government, briefly mentioned the formation of the Committee, but refused to broadcast former Ambassador Lane's speech. When Epstein visited officials of Voice of America in New York and Washington, he demanded to know why they were not telling the truth about Katyn. They answered "We are playing down Katyn, because it would create too much hatred against Stalin among the Poles." When Epstein asked whether they wanted to create love for Stalin among the Poles at the American taxpayer expenses, he got no answer.
Count Joseph Czapski, a Polish officer had been imprisoned by the Soviets with the other Polish officers. He was released when the Soviets thought that he would be valuable for their propaganda to the West. Instead he represented General Anders in investigating the whereabouts of the missing Polish officers. He was the source of much of the information about the Soviet attempt to cover up before the bodies were found. When Count Czapski visited the United States, the Voice of America asked him to make a broadcast. He submitted the text in advance. Voice of America officials crossed out any reference to the Soviet crime. He could not even mention the word Katyn.
When Julius Epstein learned of the existence of the Van Vliet report, he and Ambassador Lane asked Congress to obtain the report. Representative George A. Dondero of Michigan began a campaign to get the Army to release the report. After many excuses, it became apparent that the report was missing. Finally the Army revealed that immediately after Col. Van Vliet submitted his report, it was sent to the State Department. There were no carbon copies kept by the Army. The State Department claimed to know nothing about it. It is interesting to note that the report went to that part of the State Department headed by Alger Hiss. We now know that Alger Hiss was a Soviet spy. So we can understand the disappearance of the document.
It was only in May 1951 that the Voice of America would allow some discussion of the subject. But even after that, the cover up of the Soviet crime continued, with only occasional mention of the Soviet crimes.
In 1978 at a writer's conference in Poland, the prominent writer and poet Andrzej Braun spoke out against the censorship of the truth about Katyn. The Voice of America Warsaw correspondent, Ron Pemstein, sent a report on Braun's speech to Washington. Pemstein reported that the poet cited as an example of censorship the refusal to tell the truth about "the murder of Polish officers by the Soviet Union at Katyn forest in 1940". A half an hour after the story reached Washington, the Voice of America had edited out the words "by the Soviet Union" and the date "1940". The story simply said "Braun cited the murder of Polish officers in World War II." Eleven Polish-Americans working at Voice of America sent a protest to the head of the Voice's European Division. He called a meeting and scolded them for complaining. Remember, this happened during the Jimmy Carter Administration in 1978. When this story appeared in the press, Voice of America director Peter Straus said that the censorship was a "error in judgment by the news editor." But more and more Americans were learning the truth. By the 1980s during the Reagan Administration most American knew the truth about Katyn.
In the years between 1945 and 1991, the KGB carried on numerous disinformation campaigns to conceal the guilt of the Soviet Union for the murders. After the collapse of the Soviet Union, more and more information became available about Katyn. We now even know that Stalin himself, together with Voroshilov, Molotov, and Mikoyan, signed the report from Beria ordering the murders of the Poles at Katyn.
Herbert Romerstein is director of the Center for Security Research at the Education and Research Institute and author of The Venona Secrets: Exposing Soviet Espionage and America's Traitors.

Discovery of carcinogenic material in an Israeli F-16I. Poland Israel Greece.

Discovery of carcinogenic material in an Israeli F-16I. Poland Israel Greece.



As pilots began undergoing tests for cancer on Sunday, a team of technical personnel from the Israel Air Force flew to Fort Worth, Texas, for consultations with their American counterparts and Lockheed Martin concerning the recent discovery of carcinogenic material in an Israeli F-16I.


The discovery of the material prompted OC IAF Maj.-Gen. Elazar Shkedy to ground all F-16I training flights until the investigation is concluded. Shkedy decided to suspend training flights - the plane will continue to be used in necessary operations - after a number of pilots complained of a bad smell coming from the cockpit of one of the planes.

The IDF Medical Branch conducted tests and discovered that the smell was caused by a type of formaldehyde known to be carcinogenic in high concentration. As a result, the IAF on Sunday began taking blood samples from F-16I pilots to test them for cancer.

Although traces of the material were found in only one plane, Shkedy's decision to stop training flights was indicative of the severity of the problem, defense officials said. In addition, since deciding to suspend F-16I training flights, the IAF has been in touch with other militaries to discuss the discovery.

"If it was just one plane and was a maintenance issue, then there wouldn't have been a need to suspend all training flights," one official said. "The fear is that the problem is much more extensive."

Lockheed Martin said it was cooperating with the investigation completely and raised the possibility that it was an isolated incident - the carcinogenic material has thus far been found in one plane - and was connected to the maintenance of the aircraft.

The Israeli F-16I is part of a batch of planes manufactured at Fort Worth and supplied not just to the IAF but also to Poland, Greece and the US Air Force. None of these countries have reported discovering formaldehyde in their aircraft.

A real hero - Witold Pilecki - A Volunteer for Auschwitz

A real hero - Witold Pilecki - A Volunteer for Auschwitz



A real hero - Witold Pilecki - A Volunteer for Auschwitz



Pilecki i Anders


("Let's Reminisce About Witold Pilecki")
Witold Pilecki was born in Poland in 1901. When the German Army invaded the country in September, 1939, Pilecki joined the Tajna Armia Polska, the Secret Polish Army.

When Pilecki discovered the existence of Auschwitz, he suggested a plan to his senior officers. Pilecki argued he should get himself arrested and sent to the concentration camp. He would then send out reports of what was happening in the camp. Pilecki would also explore the possibility of organizing a mass break-out.

Pilecki's colonel eventually agreed and after securing a false identity as Tomasz Serafinski, he arranged to be arrested in September, 1940. As expected he was sent to Auschwitz where he became prisoner 4,859. His work consisted of building more huts to hold the increased numbers of prisoners.

Pilecki soon discovered the brutality of the Schutz Staffeinel (SS) guards. When one man managed to escape on 28th October 1940, all the prisoners were forced to stand at attention on the parade-ground from noon till nine in the evening. Anyone who moved was shot and over 200 prisoners died of exposure. Pilecki was able to send reports back to the Tajna Armia Polska explaining how the Germans were treating their prisoners. This information was then sent to the foreign office in London.

In 1942 Pilecki discovered that new windowless concrete huts were being built with nozzles in their ceilings. Soon afterwards he heard that that prisoners were being herded into these huts and that the nozzles were being used to feed cyanide gas into the building. Afterwards the bodies were taken to the building next door where they were cremated.

Pilecki got this information to the Tajna Armia Polska who passed it onto the British foreign office. This information was then passed on to the governments of other Allied countries. However, most people who saw the reports refused to believe them and dismissed the stories as attempts by the Poles to manipulate the military strategy of the Allies.

In the autumn of 1942, Jozef Cyrankiewicz, a member of the Polish Communist Party, was sent to Auschwitz. Pilecki and Cyrankiewicz worked closely together in organizing a mass breakout. By the end of 1942 they had a group of 500 ready to try and overthrow their guards.

Four of the inmates escaped on their own on 29th December, 1942. One of these men, a dentist called Kuczbara, was caught and interrogated by the Gestapo. Kuczbara was one of the leaders of Pilecki's group and so when he heard the news he realized that it would be only a matter of time before the SS realized that he had been organizing these escape attempts.

Pilecki had already arranged his escape route and after feigning typhus, he escaped from the hospital on 24th April, 1943. After hiding in the local forest, Pilecki reached his unit of the Tajna Armia Polska on 2nd May. He returned to normal duties and fought during the Warsaw Uprising in the summer of 1944. Although captured by the German Army he was eventually released by Allied troops in April, 1945.

After the Second World War Pilecki went to live in Poland.The Polish Secret Police had him executed in 1948. It is believed that this was a result of his anti-communist activities.
Only Ghosts And Echoes -
Posted by Felis in Heroes, History (Sunday February 12, 2006 at 5:03 pm)
I learnt about Witold Pilecki only by accident, when my maternal grandfather dropped his name while talking about his former associate and the then Polish Prime Minister Jozef Cyrankiewicz.

- Cyrankiewicz, he said, could have saved Pilecki but of course his own heroic tale could have been ruined.

I started asking my grandfather additional questions and learnt a few things about this man, Witold Pilecki, who according to my grandfather’s patchy story, volunteered to go to Auschwitz to gather intelligence for the Home Army (Polish Military Underground Organization) operating during the German occupation.

It was, I think, 1967 and Witold Pilecki as far as the communist authorities were concerned, officially never existed.

My grandfather knew Jozef Cyrankiewicz because both of them were members of PPS -Polish Socialist Party before WWII (PPS was a social-democratic party). Cyrankiewicz was captured and sent by the Germans to Auschwitz in 1942 but my grandfather was saved from being captured by his new identity supported by false documents. After the war, most of the members of PPS accepted the communists’ offer to join the Soviet bandwagon in exchange for good positions within the new administration and sometimes because they weren’t sure what might happen to them if they refused.

This move gave the communists more legitimacy among Western countries as well as the desperate Polish nation.

Or so they thought.

The communist party members were mostly imported from the Soviet Union.

These people, officially Polish, very often could not speak the language and like the first President Boleslaw Bierut were full time NKVG (Soviet Security) employees (the real Polish communist who ended up in Russia after 1939 were mostly executed by Stalin in the 40’s).

And so PPS and PPR (Polish Worker’s Party) were amalgamated into PZPR (Polish United Worker’s Party).

My grandpa was one of those scoundrels, who joined the new organization and for the rest of his life tried to convince himself that his decision was morally justified. He never really made it to the “top” and that is probably why he felt resentment towards Cyrankiewicz for not assisting his old comrades a little bit harder.This is how I learnt about Witold Pilecki for the first time. My grandfather made bitter comments about Cyrankiewicz’s duplicity.

I digress.

I started searching for some more information about Pilecki and slowly a picture emerged, which as much as it was depressing, gave me the feeling of faith in certain moral values, which I thought were long time dead.

Witold Pilecki was rehabilitated only in 1991 and so as I was searching a few days ago for some extra materials about him, I discovered this Wikipedia entry.

There are more sources available on line but because most of them are in Polish, I decided to quote and to translate some additional and interesting aspects of Pilecki’s life story to pay a tribute to the man, who I think, deserves much more recognition.

It was 1940 the Secret Polish Army received conflicting reports about this “new facility” being built and expanded by the Germans in Auschwitz (Oswiecim in Polish) near Kraków.The commanders of the underground, secret army were also receiving requests from the Polish Government, in exile in London; to investigate and to report about German activities around Auschwitz as the unconfirmed rumors about atrocities taking place there reached the allied forces. Witold Pilecki, a lieutenant in the underground army, was the man who volunteered to Auschwitz.

Witold Pilecki was born in 1901 in Oluniec in Russia, where his family was exiled for taking part in the 1863 uprising against Russian occupation of Poland. In 1910 his family moved back into the remains of their property (Pilecki family were small gentry-landowners) near Wilno (today Vilnius). In 1918, he volunteered for the Polish Army that was being formed at that time, and then fought in the Polish-Bolshevik War of 1920.


Witold Pilecki in his cavalry uniform
In 1921 Pilecki took leave from the army to pass his High School Certificate exams (Matura). He attempted studying fine arts at the Stefan Batory University for a while.

Finally, he finishes Military school of Cavalry Reserve in Grudziadz and after being transferred to the Army Reserve as a second lieutenant, he takes over the farm management in his family property in Sukurcze in 1926. He lived and worked in Sukurcze until the outbreak of WWII. These were the happiest years of his life.



Witold Pilecki in before WWII

In 1931 Pilecki married Marianna Ostrowska, a teacher from Masovia. They had two children, a son Andrew and daughter Zofia. In the September campaign of 1939, Pilecki fought as a member of the “Prusy” army group. In November after the collapse of Polish defenses, he helped to found the Secret Polish Army, where he served as the Chief of Staff. In August 1940 Pilecki volunteered to infiltrate Germany’s Auschwitz Concentration Camp at Oswiecim
with the following objectives in mind:

Setting up of a secret organization within the camp to:
Provide extra food and distribute clothing among organization members.
Keep up the morale among fellow inmates and supply them with news from the
outside.
Preparing a task force to take over the camp in the eventuality of the
dropping of arms or of a live force (e.g. paratroops).
Report all of the above to the Secret Army headquarters
On September 19, 1940, with the permission of his commanding officers, he intentionally allowed himself to be captured by the Germans during a round-up in Warsaw’s suburb Zoliborz.

He arrived at Auschwitz at 10 P.M. on September 21, 1940, in the “second” Warsaw transport, under the name Tomasz Serafinski. He was registered as number 4859.

Â


Oswiecim - Pilecki’s mug shot
Â

Fragment of Pilecki’s diary (1) translated from Polish:

They made us run straight ahead towards the thicker concentration of lights. Further towards the destination (the SS troopers) ordered one of us to run to the pole on the side of the road and immediately a series from a submachine gun was sent after him.

Dead.

Ten other inmates were pulled out at random from the marching column and shot with pistols while still running to demonstrate to us the idea of “collective reprisal” if an escape was attempted by any one of us (in this case it was all arranged by the SS troopers).

They pulled all eleven corpses by ropes attached to just one leg. Dogs baited the blood soaked bodies.

All of it was done with laughter and jeering.

We were closing to the gate, an opening in the line of fences made of wire.

There was a sign at the top: “Arbeit macht frei” (Through Work To Freedom).

Only later we could fully appreciate its real meaning.

Pilecki survived his first days in Auschwitz and later established the first cell of his secret organization.

Fragment of Pilecki’s diary (2) translated from Polish:

From the darkness, from above the camp’s kitchen, Seidler the butcher spoke to us: ” Do not even dream that any one of you will get out of here alive.
Your daily food ratio is intended to keep you alive for 6 weeks; whoever lives longer it’s because he steals and those who steal will be placed in SK, where nobody lives for too long.”

Wladyslaw Baworowski - the camp’s interpreter translated it to us into Polish.

SK (Straf-Kompanie - Penal Company).

This unit was designated for all Jews, Catholic priests and those Poles whose “offences”
were proven. Ernst Krankemann, the Block Commander, had a duty of finishing off as many prisoners of the unit as he possibly could to make room for new, daily “arrivals”.

This duty suited Krankemann’s character very well.

If someone accidentally moved just little bit too much from the row of prisoners, Krankemann stabbed him with his knife, which he always carried in his right sleeve.

If someone, afraid of making this mistake, positioned himself slightly too far behind, he would be stabbed by the butcher in the kidney.

The sight of a falling human being, kicking his legs and moaning aggravated Krankemann.

He would jump straight away on the victim’s rib cage, kicked his kidneys and genitals, and finished him off as quickly as possible.

In ‘The Polish Underground Movement in Auschwitz’ Garlinski says:.

Pilecki’s secret organization, which he called the ‘Union of Military Organization’, was composed of cells of five prisoners who were unknown to one another with one man designated to be their commander.

These cells were to be found mainly in the camp hospital and camp work allocation office.

Once the first cells were established, contact with Warsaw became essential.
It so happened that at the time, by exceptionally fortuitous circumstances, a prisoner was released from the camp who was able to take Pilecki’s first report. Later reports were smuggled out by civilian workers employed in the camp. Another means was through prisoners who had decided to escape.

From the very start Pilecki’s principal aim was to take over Auschwitz concentration camp and free all the prisoners. He envisaged achieving this by having Home Army detachments attacking from the outside while cadre members of his Union of Military Organization, numbering around a thousand prisoners, would start a revolt from within. All his reports primarily concerned this matter. However, the Home Army High Command was less optimistic and did not believe such an operation to be viable while the Eastern Front was still far away.

In his diary Pilecki didn’t give the SS troopers much credit, and was certain that his organization could have taken control of the camp.

He waited for orders from the headquarters but at the same time the Germans started arresting members of Pilecki’s secret organization and he knew his time was up.

He also believed that if he could present “his case” in person some action would be taken.

Pilecki therefore felt it necessary to present his plans personally. This meant that he would have to escape from the camp, which he succeeded in doing with two other prisoners on 27th April 1943. Before the breakout Pilecki passed on his position within the camp organization to fellow inmate Henryk Bartoszewicz. However, neither his subsequent report nor the fact that he presented it in person altered the high command’s decision.

Fearing the reprisals on the entire Polish population was one of the reasons why such action was not allowed by the high command in London.

Another one was that there was no way to hide or to move such enormous number of people anywhere and with the Eastern Front still far away the whole project was considered unrealistic.

Witold Pilecki escaped from Auschwitz on the Easter Monday 1943, he also survived the Warsaw Uprising an the German POW camp in Germany.

He returned to Poland after the war and started organizing resistance
against the communists.

When he learnt that the Allies would not help to liberate Poland from the Soviets he started demobilizing the military underground organization.

It was then, that the communists arrested him.

Â


Pilecki - communist jail mug shots
Â

He was interrogated and tortured for many months. His finger nails were pulled out and his collarbones broken and he could hardly walk.

He never “talked”.

After his process, which was a simple farce, he was sentenced to death by a firing squad.

There was no firing squad though.

The executioners dragged him the basement of the Security Headquarters building, into the boiler room.

He was gagged and could not walk.

They shot him with a single slug into the back of his head. He was buried somewhere on the rubbish tip next to the Powazki Cemetery.

His body was never found.

Sunday, March 23, 2008

Saturday, March 15, 2008

Restytucja mienia żydowskiego i obietnice Tuska by Prof. Iwo Cyprian Pogonowski

Restytucja mienia żydowskiego i obietnice Tuska by Prof. Iwo Cyprian Pogonowski















Propagowana świadomość Holokaustu według szanowanego izraelskiego pisarza, Boas’a Evron’a „jest oficjalną propagandową indoktrynacją, która zawiera fałszywe slogany i zafałszowany pogląd na świat, który wcale nie ma szerzyć zrozumienia przeszłości, ale ma na celu manipulowanie teraźniejszością.” Logicznie biorąc wiedza o nazistowskim ludobójstwie Żydów powinna powodować w Izraelu opór, przeciwko prześladowaniu Palestyńczyków przez rząd Izraela i skandalicznemu grożeniu mieszkańcom Gazy Holokaustem.

Według Evron’a „pamięć eksterminacji nazistowskiej” obecnie służy „jako skuteczne narzędzie w rękach przywództwa w Izraelu i Żydów zagranicą.” Podstawą tego są dwa dogmaty. Pierwszy, że „Holokaust jest niezaprzeczalnie unikalnym zdarzeniem w historii.” Drugi, że „Holokaust jest skutkiem nieracjonalnej i odwiecznej nienawiści nie-Żydów przeciwko Żydom.”

Obydwa powyższe dogmaty nie istniały na forum publicznym przez wojną 1967 roku, po której to wojnie, dogmaty te, stały się podstawowymi elementami w propagandowej literaturze Holokaustu. Żaden z tych dogmatów nie figurował w uczciwych studiach nad niemieckim ludobójstwem Żydów. Natomiast obydwa te dogmaty wywodzą się ze skrajnych poglądów zawartych w Judaizmie talmudycznym i w Syjonizmie, ale ich nie było n. p. wśród zorganizowanego Żydostwa w USA, w latach powojennych, starało się ono przedstawiać niemieckie ludobójstwo Żydów, jako jedno z tragicznych zjawisk w ogólnoludzkiej historii.

Po wojnie 1967 roku nastąpiła zmiana wśród organizacji żydowskich w USA i przyjęto hasło, że „Holokaust ...był wyjątkowy w historii ludzkości.” Historyk David Standard kpił sobie, że wówczas „małe przedsiębiorstw Holokaustu tworzy mit o wyjątkowości doświadczeń żydowskich z energią i pomysłowością religijnych fanatyków.”

Dogmat o wyjątkowości nie ma sensu według profesora Noraman Finkelstein’a autora „The Holocaust Industry: Refleksje nad eksploatacją cierpień Żydów.” W książce tej autor opisuje Elie Wiesel’a, inicjatora zastosowania słowa „Holokaust” jako określenie tragedii Żydów, w czasie wojny jako „błazna nadwornego przemysłu Holokaustu,”( „Resident clown w Holocaust Industry”).

Rząd niemiecki wypłaca odszkodowanie weteranom gett i obozów, tak, że coraz więcej Żydów zgłasza się jako „Holocaust survivors.” Matka profesora Finkelstein’a, która mimo pobytu w obozie niemieckim nie dostała pełnego odszkodowania pobranego na jej konto przez żydowski ruch roszczeniowy, powiedziała: „Jeżeli jest prawdą, że tylu Żydów przeżyło obozy i getta, to ilu Żydów naprawdę Hitler zabił?”

Żydowski ruch roszczeniowy działa na wielką skalę. Dla przykładu: Lawrence Eagleburger, były sekretarz stanu USA, zarabia rocznie 300,000 dolarów jako prezes „Międzynarodowej Komisji do roszczeń asekuracyjnych czasu Holokaustu,” a Saul Kagan rocznie zarabiał 105,000 dolarów jako główny sekretarz „Konferencji Roszczeń,” który został skazany za 33 oszustwa bankowe w Nowym Jorku (po wielu apelacjach nie dostał się on do więzienia).

Aparat szantażu żydowskiego ruchu roszczeniowego, według Finkelstein’a, wymógł na bankach szwajcarskich ponad miliard dolarów w zamian za udowodnioną należność 32 milionów dolarów, po presji pro-żydowskich amerykańskich dygnitarzy, takich jak sekretarz stanu Madeleine Albright i oskarżeniach Szwajcarów o wyjątkową chciwość, dwulicowość, egotyzm, antysemityzm, etc. w prasie w USA.

Dwaj miliarderzy: Edgar Bronfman, prezes Światowego Kongresu Żydów i sekretarz tej organizacji, rabin Izrael Singer, miliarder w handlu nieruchomościami „pertraktowali” z bankierami szwajcarskimi „dla dobra Żydów.” Rabin Singer od lat napada na Polskę i przysięga od wielu lat, że mienie po-żydowskie w Polsce odziedziczą Żydzi, a nie państwo polskie lub Polacy, oraz grozi stałym zniesławianiem Polski i Polaków póki swego celu nie osiągnie.

„Konferencja Roszczeń” jest atakowana w sądach przez okradzionych przez nią na setki milionów dolarów Żydów z Niemiec Wschodnich, a sam Singer w końcu został skompromitowany „dobroczynnością cudzymi pieniędzmi.” Wcześniej, 13 marca, 2000 roku twierdził, że „w Austrii wartość po-żydowskiego mienia wynosi dziesięć miliardów dolarów i że 50% dzieł sztuki w USA pochodzi z rabunku zbiorów żydowskich.” Twierdzenia te spowodowały opinię profesora Finkelstein’a że „żydowski ruch roszczeniowy dostaje obłędu.”

Żydowski ruch roszczeniowy rozpowszechnia wśród Żydów i nie-Żydów oszczerstwa anty-polskie i twierdzi, że Polacy poddali się po jednym dniu walki i nie odegrali żadnej roli w pokonaniu hitlerowskich Niemiec. Natomiast Szwajcarzy jakoby zamykali Żydów „obozach pracy niewolniczej” w czasie wojny.

Typowo rodzina rabina Marvin’a Hier’a pobiera wysokie pensje w sumie 520,000 dolarów, w 1995 roku, według Finkelsteina, w Centrze Simon’a Wiesental’a w Kalifornii. Rodzina ta podnosi swoje dochody za pomocą wystawy „Dachau spotyka Disneyland,” jako skuteczne stosowanie sensacji lunaparku i uczucia strachu u publiczności w celu zbierania pieniędzy. Przypomina to karykaturalną kreskówkę Holokaustu pod tytułem Mysz gdzie Żydów symbolizowały myszy, Niemców koty, a Polaków świnie, co zupełnie nie przeszkadzało Radkowi Sikorskiemu.

Nic dziwnego, że na takim tle, 12 marca, 2008 były marszałek Sejmu Ludwik Dorn odniósł się z rezerwą do problemu restytucji mienia żydowskiego w Polsce. Ludwik Dorn wyraził opinię, że obietnica przeprowadzenia reprywatyzacji złożona przez Donalda Tuska środowiskom żydowskim w USA, nie była ani symbolicznie ani politycznie najlepszym posunięciem.

Uważam, że na tle zniszczeń wojennych, jakim uległa Polska, nie ma powodu dawania pierwszeństwa Żydom przed nie-Żydami w regulowaniu roszczeń w sądach polskich. W żadnym wypadku skompromitowany żydowski ruch roszczeniowy organizacji żydowskich w Ameryce nie powinien otrzymywać ani pieniędzy ani żadnych tytułów własności i zobowiązań od władz polskich, którym grozi zdominowanie przez wierzycieli żydowskich i Izrael.

Prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Iwo Cyprian Pogonowski

Born Sept. 3, 1921
Lwów, Poland

in Dec 1939 left Warsaw. Dec 30, 1939 arrested by Ukrainians serving the Gestapo in Dukla, then transferred to Barwinek, Krosno, Jaslo, Tarnów, Oswiecim, arrived in Oranienburg-Sachsenhausen on Aug. 10, 1940.

April 19, 1945 started on the Death March of Brandenburg from Sachsenhausen; escaped gunfire of SS-guards and arrived to Schwerin and freedom on May 2, 1945.

September 1945 arrived in Brussels, Belgium; obtained admission as a regular student at the Catholic University: Institute Superieur de Commerce, St. Ignace in Antwerp.

in 1954 graduated in Civil Engineering at the top of his class. Was invited to join honorary societies: Tau Beta Pi (general engineering honorary society), Phi Kappa Phi (academic honorary society equivalent to Phi Beta Kappa), Pi Mu (mechanical engineering honorary society), and Chi Epsilon (civil engineering honorary society). Taught descriptive geometry at the University of Tennessee;

in 1955 graduated with M.S. degree in Industrial Engineering.

in 1955 started working for Shell Oil Company in New Orleans. After one year of managerial training was assigned to design of marine structures for drilling and production of petroleum.

in 1960 started working for Texaco Research and Development in Houston, Texas as a Project Engineer. Authored total of 50 American and foreign patents on marine structures for the petroleum industry;
wrote an article: The Rise and Fall of the Polish Commonwealth - A Quest for a Representative Government in Central and Eastern Europe in the 14th to 18th Centuries. Started to work on a Tabular History of Poland.

in 1972 moved to Blacksburg, Virginia. During the following years worked as Consulting Engineer for Texaco, also taught in Virginia Polytechnic Institute and State University as Adjunct Professor in the College of Civil Engineering teaching courses on marine structures of the petroleum industry. Designed and supervised the construction of a hill top home for his family, also bought 500 acre ranch (near Thomas Jefferson National Forest) where he restored 200 years old mill house on a mountain stream.

in 1978 prepared Polish-English, English-Polish Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. The dictionary included a Tabular History of Poland, Polish Language, People, and Culture as well as Pogonowski's phonetic symbols for phonetic transcriptions in English and Polish at each dictionary entry; the phonetic explanations were illustrated with cross-sections of speech (organs used to pronounce the sounds unfamiliar to the users). It was the first dictionary with phonetic transcription at each Polish entry for use by English speakers

in 1981 prepared Practical Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.

in 1983 prepared Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Wrote an analysis of Michael Ch ci ski's Poland, Communism, Nationalism, Anti-Semitism. Also selected crucial quotations from Norman Davies' God's Playground - A History of Poland on the subject of the Polish indigenous democratic process.

in 1985 prepared Polish-English Standard Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Also prepared a revised and expanded edition of the Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, also published by Hippocrene Books Inc.

in 1987 prepared Poland: A Historical Atlas on Polish History and Prehistory including 200 maps and graphs as well as Chronology of Poland's Constitutional and Political Development, and the Evolution of Polish Identity - The Milestones. An introductory chapter was entitled Poland the Middle Ground. Aloysius A. Mazewski President of Polish-American Congress wrote an introduction. The Atlas was published by Hippocrene Books Inc. and later by Dorset Press of the Barnes and Noble Co. Inc. which sends some 30 million catalogues to American homes including color reproduction of book covers. Thus, many Americans were exposed to the cover of Pogonowski's Atlas showing the range of borders of Poland during the history - many found out for the firsttime that Poland was an important power in the past. Total of about 30,000 atlases were printed so far.

In 1988 the publication of Poland: A Historical Atlas resulted in a number of invitations extended by several Polonian organizations to Iwo Pogonowski to present Television Programs on Polish History. Pogonowski responded and produced over two year period 220 half-hour video programs in his studio at home (and at his own expense.) These programs formed a serial entitled: Poland, A History of One Thousand Years. Total of over 1000 broadcasts of these programs were transmitted by cable television in Chicago, Detroit-Hamtramck, Cleveland, and Blacksburg.

in 1990-1991 translated from the Russian the Catechism of a Revolutionary of 1869 in which crime has been treated as a normal part of the revolutionary program. Started preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation showing how the USSR became a prototype of modern totalitarian state, how this prototype was adapted in Germany by the Nazis.

in 1991 prepared Polish Phrasebook, Polish Conversations for Americans including picture code for gender and familiarity, published by Hippocrene Books Inc.

in 1991 prepared English Conversations for Poles with Concise Dictionary published by Hippocrene Books Inc. By then a total of over 100,000 Polish-English, English-Polish Dictionaries written by Pogonowski were sold in the United States and abroad.

in 1992 prepared a Dictionary of Polish, Latin, Hebrew, and Yiddish Terms used in Contacts between Poles and Jews. It was prepared for the history of Jews in Poland as well as 115 maps and graphs and 172 illustrations, paintings, drawings, and documents, etc. of Jewish life in Poland. This material was accompanied by proper annotations.

in 1993 prepared Jews in Poland, Rise of the Jews as a Nation from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel, published by Hippocrene Books Inc. in 3000 copies. Foreword was written by Richard Pipes, professor of history at Harvard University, and Pogonowski's school mate in the Keczmar school in Warsaw. Part I included: a Synopsis of 1000 Year History of Jews in Poland; the 1264 Statute of Jewish Liberties in Poland in Latin and English translation; Jewish Autonomy in Poland 1264-1795; German Annihilation of the Jews. In appendixes are documents and illustrations. An Atlas is in the Part III. It is divided as follows: Early Jewish Settlements 966-1264; The Crucial 500 Years, 1264-1795; Competition (between Poles and Jews) Under Foreign Rule, 1795-1918; The Last Blossoming of Jewish Culture in Poland, 1918-1939; German Genocide of the Jews, 1940-1944; Jewish Escape from Europe 1945-1947 - The End of European (Polish) Phase of Jewish History (when most of world's Jewry lived in Europe). Pogonowski began to write a new book starting with the Chronology of the Martyrdom of Polish Intelligentsia during World War II and the Stalinist Terror; the book in preparation was entitled Killing the Best and the Brightest.

in 1995 prepared Dictionary of Polish Business, Legal and Associated Terms for use with the new edition of the Practical Polish-English, English-Polish Dictionary and later to be published as a separate book.

in 1996 Pogonowski's Poland: A Historical Atlas; was translated into Polish; some 130 of the original 200 maps printed in color; the Chronology of Poland was also translated into Polish. The Atlas was published by Wydawnictwo Suszczy ski I Baran in Kraków in 3000 copies; additional publications are expected. Prepared Polish-English, Eglish-Polish Compact Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.

in 1997 finished preparation of the Unabridged Polish-English Dictionary with complete phonetics including over 200,000 entries, in three volumes on total of 4000 pages; it is published by Hippocrene Books Inc; the Polish title is: Uniwesalny S ownik Polsko-Angielski. Besides years of work Pogonowski spent over $50,000 on computers, computer services, typing, and proof reading in order to make the 4000 page dictionary camera ready; assisted in the preparation of second edition of Jews in Poland, Rise of the Jews from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel published in fall of 1997. Prepared computer programs for English-Polish Dictionary to serve as a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary printed by the end of May 1997.

in 1998 Pogonowski organized preparation of CD ROM for the Unabridged Polish-English Dictionary, Practical English-Polish Dictionary, Polish Phrasebook for Tourists and Travelers to Poland, all published earlier by Iwo C. Pogonowski. The Phrasebook includes 280 minutes of bilingual audio read by actors. Started preparation for a new edition of Poland: A Historical Atlas. New Appendices are being prepared on such subjects as: Polish contribution to Allied's wartime intelligence: the breaking of the Enigma Codes, Pune Munde rocket production; Poland's contribution to the international law since 1415; Poland's early development of rocket technology such as Polish Rocketry Handbook published in 1650 in which Poles introduced for the first time into the world's literature concepts of multiple warheads, multistage rockets, new controls in rocket flight, etc. Poland's Chronology is being enlarged to reflect the mechanisms of subjugation of Polish people by the Soviet terror apparatus. Continued preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation, including the 1992 revelations from Soviet archives as well as the current research in Poland. Continued preparation of two-volume English Polish Dictionary, a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary published in 1997. Reviewed Upiorna Dekada by J. T. Gross.

in 1999 Pogonowski continued writing Poland - An Illustrated History and preparing for it 21 maps and diagrams and 89 illustrations.

in 2000 Pogonowski prepared, in a camera ready form, Poland - An Illustrated History; it was published by Hippocrene Books Inc. NY 2000 and recommended by Dr. Zbigniew Brzezinski, National Security Advisor under President Carter, as "An important contribution to the better understanding of Polish history, which demonstrates in a vivid fashion the historical vicissitudes of that major European nation."

Wednesday, March 12, 2008

Wittgensteinian Foundations of Non‑Fregean Logic

Wittgensteinian Foundations of Non‑Fregean Logic

Boguslaw Wolniewicz

The term "Non‑Fregean Logic" has been introduced in 1968 by the well‑known Polish logician Professor Roman Suszko to mark the distinction between two kinds of logical systems. A logical system is called by him "Fregean", if for its propositional calculus the following formula holds as a theorem:

(F) P ≡ q → P = q

He calls this formula "the axiom of Frege”, and it is not difficult to see why. (According to Frege's theory of meaning all true propositions denote the same, and similarly—all false ones. Thus if two propositions are materially equivalent, their denotations have to be identical; and exactly this is stated by the formula F.) The foremost example of a Fregean logic is the classical prepositional calculus, but—as we shall see—the three‑valued logic of Łukasiewicz is Fregean too. On the other hand, a logical system is called "Non‑Fregean" if the formula F is rejected in it as a theorem.

Some logicians have objected to drawing any such distinction, on the ground that in the classical propositional calculus there is no identity sign for propositions, and that consequently nothing like the "axiom of Frege" can be a theorem of this particular logical system. This objection, however, has a flavor of spurious innocence, being apparently based on the dubious principle that what is not spoken about doesn't exist. To see this let's note in the first place that the axiom of Frege is deductively equivalent to the following schematic formula:

(F' ) P ≡ q → / Φ (p) ≡ Φ (q) /

Certainly, in the ordinary propositional calculus there is no such schema either. (Though it is present in one of its variants, namely in Leśniewski's protothetics.) But we have there all its particular instances, known as "the laws of extensionality":

p ≡ q → ~p ≡ ~q

p ≡ q → p ∧ r=q ∧ r

and so on.

By these laws whatever holds good of one of two materially equivalent propositions, holds also of the other one. Thus from the point of view of classical propositional logic equivalent propositions are indistinguishable, and being indistinguishable they are by Leibniz's principle identical. This is, however, only another way of stating the axiom of Frege, so what is the point of objecting to it?

The idea of a Non‑Fregean logic goes back to Wittgenstein's Tractatus, where it is introduced right from the start in the thesis:

"1.13 Facts in logical space are the world."

The Tractatus is in the first place a work on the philosophy of logic, and the key to that philosophy is the concept of "logical space". Part of that concept is the idea of a Non‑Fregean logic.

Before going on, something has to be said here concerning Wittgenstein's general philosophical position. In our Marxist literature it is a firmly established opinion that Wittgenstein was a logical positivist, and that consequently his philosophical outlook is that of subjective idealism. This opinion, however, doesn't bear scrutiny. In fact it has been rashly taken over from the logical positivists of the Vienna Circle, whose early enthusiasm for the Tractatus was only a sad monument of misunderstanding and a rare specimen of philosophical blindness. Wittgenstein's doctrine is idealistic, no doubt about that. But its idealism is not of the subjectivist variety characteristic of positivism. The doctrine of the Tractatus is a peculiar and powerful variant of objective idealism, and it has much more in common with the doctrines of Plato or Leibniz, than with those of Berkeley and Mach. This again is most readily seen while investigating the philosophical import of the concept of "logical space".

The Tractatus starts from the assumption that the logic of language—its logical syntax—has been already, and in the main correctly, described by the systems of Frege and Russell. But there still remains the big question of a correct interpretation of that description, and it may be put as follows: the logical structure of language being such as described by Frege and Russell, what must be the ontological structure of a reality capable of being described by such a language?

Wittgenstein's answer to this question is embedded in the whole system of the Tractatus, and it may be useful to represent its framework schematically in a simple diagram (due to Suszko):



It is fairly easy to discern in the text of the book particular theses forming the three main parts of its system; e.g. thesis 4.22. "An elementary proposition consists of names" surely belongs to part (1), 3.203: "The name denotes an object", — to part (2), and 2.02: "The object is simple" — to part (3). Thesis 1.13 is obviously an ontological one too, as are, by the way, all the theses numbered “1 ‑ 2.0. . .”.

Now according to Wittgenstein's syntax, language is the totality of propositions, and according to his semantics the correspondence between language and reality has to be of the one‑to‑one type. What then, according to his ontology, is meant here by reality, the one‑to‑one counterpart of the totality of propositions? Reality cannot be identical with the world, for the world is the totality of facts, and to the totality of facts there corresponds in language only the totality of true propositions (= science, 4.11). Since language contains also false propositions, and these do not have counterparts in the totality of facts, it proves to be larger than the world; and the same holds good of reality too. If the overall semantical correspondence is to be preserved, something in reality must answer even to a false proposition. (And it has to be preserved, for if nothing in reality answered to false propositions they would have no relation to it; and being thus out of touch with reality they could not be false, but only meaningless.)

According to the Tractatus the ontological counterpart of a true proposition is a fact; and the ontological counterpart of a false proposition is the possibility of a fact, something that might be the case. (On the other hand, any fact is the actualization of some possibility.) And reality is the totality of all possibilities called by Wittgenstein "logical space". Thus we have the following identities:

Language = the totality of propositions,

Science = the totality of true propositions,

The world = the totality of facts,

Logical space = the totality of possibilities;

and to make their relations even more precise we may present them in the form of a diagram:



The meaning of Wittgenstein's pronouncement in 1.13 is sufficiently clear now: the world is, so to speak, an island of facts in the ocean of possibilities. But this simile is only a useful first approximation to Wittgenstein's idea of logical space. And we proceed now to the second one.

Logical space is the ontological counterpart of language taken as a whole, but what are the counterparts to its particular propositions? According to Wittgenstein to every proposition there corresponds a definite area of logical space, or—as he calls it—a logical place. Thus the logical place of a given proposition "p" may be visualized like this:



It is already apparent that Wittgenstein's idea aims at the construction of a geometrical representation for the logic of propositions, and that his "logical space" is an abstract space like the "phase‑space" of physics or the "sample‑space" of the theory of probability. And this leads immediately to the next and most essential question: what are to be the points of this abstract logical space?

The right answer: to this question has been already given by Stenius (Wittgenstein's 'Tractatus', 1960): every point in logical space is the representation of a possible world! (Stenius' answer is not the only one that has been suggested, but none of the others will do as an interpretation of Wittgenstein's position.) Let's call these worlds "logical points". We have thus:

Logical space = the totality of logical points,

The logical the set of logical points which
place of “p" = would make the proposition "p" true.

One point in logical space is designated: it represents the actual world. (Since each possible world is incompatible with every other the designated point is unique.) Of course, we do not know its exact position; but if we know a proposition "p" to be true, we know the designated point to lie in that area of logical space which is the logical place of "p". Thus we have:

"p" is true = the designated point is contained in the logical place of "p".

According to Frege the denotation of a proposition is its truth‑value; according to Wittgenstein the denotation of a proposition is its logical place (= a set of possible worlds). And 'this makes clear, why formula (F) has to be rejected.

A material equivalence "p ≡ q" means that the propositions “p” and “q” have the same truth-value. Upon our interpretation this corresponds to the following situation in logical space:



A statement of material equivalence "p ≡ q" is true if, and only if. the designated point lies as a matter fact [sic] somewhere in the shaded area of logical space. And this may be the case, or it may not be. On the other hand, an identity statement "p = q” means that the logical places of "p" and "q" coincide; and this cannot be the case here by any means.

But how can formula (F) be a theorem of "Fregean" logic, if it is not valid? To solve this puzzle let us assume for the sake of intuitiveness that there are only three possible worlds, marked by the numbers (1), (2), (3) respectively. Under this assumption the relation between language and reality may be presented in the form of a matrix, with columns of the digits "1" and "0" representing the logical places of the corresponding propositions:

Language

p1 p2 p3 p4 p5 p6 p7 p8

(1) 1 1 1 1 0 0 0 0

Logical space (2) 1 1 0 0 1 1 0 0

(3) 1 0 1 0 1 0 1 0

In the logical space consisting of only 3 points there are only 8 logical places; and consequently there are in the corresponding language only 8 extensionally distinguishable propositions (i.e. propositions with different denotations).

However, our assumption was quite arbitrary, for there are as yet no obvious reasons against taking any other number—finite or infinite—to be the number of logical points. So let us assume now, that this number is one: There is only one possible world, namely the actual one. Under this assumption we get the following matrix of the relation between language and reality:

Language

p1 p2

Logical space { (1) 1 0

In this matrix there are only two logical places. And since these two logical places (columns) are correlated in a one‑to‑one manner with the two truth‑values (digits), there is neither the need nor the possibility of distinguishing the logical place of a proposition from its truth‑value, or the designated truth‑value from the designated logical point.

But this is exactly the import of the axiom of Frege. According to Frege true propositions are indistinguishable extensionally, for they all denote (bedeuten) one and the same, namely the real world or Being (das Wahre); and similarly with false propositions: they all denote Non‑Being (das Falsche). Therefore Being and Non‑Being are the two logical places of Frege's logic.

The number of logical places (m) depends obviously upon the number of truth‑values (v), and upon the number of logical points (n); and they are interrelated in a most simple way:

(I) m=vⁿ

If our logic is, as usual, a two‑valued one (v = 2), clearly the number of logical places will be: m = 2ⁿ. But to Fregean logic it is not essential to assume that there are only two truth‑values. What is essential to it, is to have the equality:

(II) m = v

which in view of (I) is equivalent to assuming that the number of logical points is one! i.e.:

(F'') n = 1

Formula (F) holds good if, and only if, condition (F'') is satisfied. In other words: the axiom of Frege is equivalent to the assumption that logical space consists of a single point. Obviously this single point is at the same time the designated one.

Frege's logic is a logic of two truth‑values and two logical places, and so it is Fregean. But the three‑valued logic of Łukasiewiez is Fregean too, for its matrix has the form:

Language

p1 p2 p3

logical space { (1) 1 ½ 0

with "½" marking the logical indeterminateness. (According to Łukasiewiez's philosophy this realm of indeterminateness was to be the Future, regarded as something intermediate between Being and Non‑Being; i.e. in our terminology as a third logical place.) But Wittgenstein’s logic is Non‑Fregean, for there are in it two truth values and many logical places, the number of logical points—and consequently also the number of logical places—being kept variable.

In this framework Frege's logic is just a special case of Non‑Fregean logic, but it is also a very peculiar one. This peculiarity consists in its extreme simplicity: to construct a still simpler logic seems out of question [sic]. Formal simplicity is thus the great and indisputable merit of Frege's system of logic, but it is not come free of charge [sic]. It has been based on the assumption that the real coincides with the possible, and both of them with the necessary, that modal distinctions are not concerned with reality, but only with our thoughts.

This assumption may be disputed, but that is not our point. What is to be insisted on here, is only the fact that in Fregean logic there is such an assumption present.

UNIVERSITY OF WARSAW
POLAND


--------------------------------------------------------------------------------

SOURCE: Wolniewicz, Boguslaw. "Wittgensteinian Foundations of Non-Fregean Logic," in Contemporary East European Philosophy, Vol. 3, edited by Edward D'Angelo, David DeGrood, and Dale Riepe (Bridgeport, CT: Spartacus Books, 1971), pp. 231-243.

Profesor Wolniewicz + Profesor Nowak w TV TRWAM

Profesor Wolniewicz + Profesor Nowak w TV TRWAM

Piesn Heleny - Ogniem i Mieczem

Piesn Heleny - Ogniem i Mieczem

O ukrywaniu Żydów, zwłaszcza dzieci, przez Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi w latach II wojny światowej



Ratowały, choć za to groziła śmierć (cz. 2)
Nasz Dziennik, 2008-03-12
O ukrywaniu Żydów, zwłaszcza dzieci, przez Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi w latach II wojny światowej
Siostra Teresa Antonietta Frącek RM

Kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat

Na specjalne omówienie zasługuje ukrywanie dzieci żydowskich w ponad 40 sierocińcach zgromadzenia. "Zakłady dla sierot Rodziny Maryii przepełnione były dziećmi żydowskimi, gdyż - jak relacjonują siostry i osoby spoza zgromadzenia - nie odmawiano pomocy dzieciom, narażonym na niechybną śmierć".

Przełożone i siostry, w poczuciu obowiązku ratowania prześladowanych, ryzykowały swoim życiem i mieniem zgromadzenia. Największe zasługi na tym polu położyła matka prowincjalna Matylda Getter. "Jej energia - wspomina Jan Habdank - mądrość, praktyczność, nieustraszona odwaga zabłysły w całej pełni podczas okupacji hitlerowskiej" (Wspomnienie... o Matce Matyldzie Getter "Matusia", "Słowo Powszechne", 1968, nr 35).
"Nie wiem, co bardziej ceniłam u Matusi - pisała dobrze znająca ją z lat okupacji Maria Niklewicz - czy męski rozum, czy delikatność kobiecą, czy szybkość decyzji, czy zmysł organizacji, czy zawsze trafne rozstrzygnięcia, czy niewyczerpaną cierpliwość w udzielaniu się wszystkim, czy gotowość wyrzeczenia się siebie o każdej chwili dnia i nocy" (List do m. Heleny Kaniak, 10.08.1968 r., ARM II 60). A trzeba tu dodać, że m. Getter była to już starsza osoba, licząca w chwili wybuchu wojny 69 lat. Jej przenikliwość, otwartość na potrzeby ludzkie, roztropność i trafność posunięć, szacunek, jakim się cieszyła wśród ludzi świeckich i duchownych, podkreślają także inne relacje (Relacja Marka Gettera, 7 marca 1992 r., Warszawa, ARM AZ VIII 47).
Ogromnie dużo Żydów, dzieci, młodzieży i starszych przeszło przez skromny drewniany dom - siedzibę m. Getter w Warszawie przy ul. Hożej 53, skąd dzieci kierowane były do sierocińców, dorosłe dziewczęta do pracy do zaufanych rodzin, osoby starsze do klasztorów zgromadzenia usytuowanych w odosobnieniu, a pewna ich część ukrywała się w tymże domu na Hożej. Stale przebywało tu pewne małżeństwo, kilka kobiet, a w internacie grupa dziewcząt.
Do m. Getter zwracali się Żydzi, a najczęściej ich protektorzy i wysłannicy z prośbą o zaopiekowanie się dziećmi, znalezienie pracy, miejsca ukrycia. Jakie uczucia targały sercami tych dzieci, możemy poznać z relacji Małgorzaty Mirskiej, która wyprowadzona z getta i ukrywana przez wiele osób, przyszła wreszcie na Hożą wraz z młodszą swą siostrą Ireną. Wspomina ona: "Strasznie się bałam, ponieważ miałam okropny wygląd, 'złą twarz'... Przechodząc przez furtę, miałam świadomość, że za nią rozstrzygnie się mój dramat: życie czy śmierć. Matka przełożona Matylda Getter spojrzała na nas i powiedziała: Tak. Wydawało mi się, że się niebiosa otworzyły przede mną" (Relacja, VIII, 99).

Ukrywanie dzieci żydowskich w sierocińcach
Ważną sprawą było wyrobienie dzieciom żydowskim nowych dokumentów, zmiana nazwisk i imion, zaopatrzenie w metryki urodzenia. W tym celu siostry zbierały z różnych stron Polski katolickie metryki, np. ze Lwowa, Grodna, Wadowic, Wilna, Wołkowyska, a przede wszystkim z parafii warszawskich: św. Barbary, św. Floriana, Św. Krzyża, św. Wojciecha, św. Jakuba i Wszystkich Świętych. W archiwum zgromadzenia w Warszawie przechowuje się 13 metryk wyrobionych w powyższych parafiach dla dzieci "Sierocińca Delegatury Polskiego Komitetu Opiekuńczego w Aninie", założonego w 1941 r. i usytuowanego w willi Lotha, przy ul. Poniatowskiego (obecnie - Zorzy), a także blankiety metryk z podpisem i pieczęcią parafii, przygotowane dla dzieci żydowskich.
We Lwowie w wyrabianiu metryk współpracowały siostry z parafią św. Antoniego. Nowe metryki dr Helena Krukowska naświetlała lampą kwarcową, aby nabrały barwy starych, pożółkłych dokumentów. Dla Żydówek w Łomnie, w powiecie Turka nad Stryjem (obecnie Ukraina), s. Zofia Blanka Pigłowska wyrabiała metryki w parafii św. Marii Magdaleny we Lwowie. Wypisywała najpierw z ksiąg metrykalnych nazwiska dzieci, których wiek odpowiadał Żydówkom z Łomny, a następnym razem prosiła urząd parafialny o odpisy tychże metryk, nie wtajemniczając księży w szczegóły. Tym sposobem dzieci w Łomnie przyjmowały nowe nazwiska (Relacja VII 172).
Część dzieci urzędowo kierował do domów sierot Wydział Opieki Społecznej Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy, samorządy lokalne lub Rada Główna Opiekuńcza. Dla niektórych starały się siostry o urzędowe skierowanie i te były finansowane przez powyższe instytucje, resztę dzieci m. Getter bezpośrednio kierowała do sierocińców, gdzie koszty ich utrzymania pokrywały same siostry, względnie - o ile mogły - rodziny dzieci.
Najwięcej dzieci żydowskich ukrywały siostry w pięciu sierocińcach zgromadzenia w Warszawie przy ul. Chełmskiej, Hożej, Wolności (dwa zakłady), Żelaznej, i w kilkunastu podwarszawskich, liczących od 30-200 wychowanków. Te ostatnie niemal wszystkie założyła m. Getter po I wojnie światowej i usytuowała je w wyjątkowo pięknych okolicach, aby już samo miejsce dodawało uroku i ciepła zakładom, które miały stać się domami rodzinnymi dla wychowanków. Każdy z zakładów znajdował się w pewnym odosobnieniu, otoczony parkiem, lasem lub ogrodem, składał się nieraz z kilku budynków i posiadał obszerne zaplecze gospodarcze, co ułatwiało ukrycie zagrożonych. Zakład w Płudach na obszernym terenie leśnym posiadał 10 większych i mniejszych budynków, w których dzieci - podzielone na grupy, tak zwane rodzinki - miały do dyspozycji własny domek (Chochlik, Polonka, Rusałka, Zacisze, Izolatka, Klauzura).
Wielkim ryzykiem, graniczącym z bohaterstwem, było przewożenie dzieci żydowskich do zakładów Rodziny Maryi, ponieważ Niemcy kontrolowali pasażerów na dworcach i dokonywali rewizji w pociągach. Stąd też niejedną straszną chwilę przeżyły siostry wiozące dzieci. Te o wybitnie semickich rysach m. Getter oddawała do ukrycia u rodzin prywatnych, przeważnie w Milanówku. Wiele sióstr wtajemniczonych w tę akcję nieustannie kursowało z dziećmi żydowskimi, przewożąc je z Warszawy do domów zgromadzenia, do rodzin prywatnych, do szpitali warszawskich, zwłaszcza na Woli przy ul. Płockiej.
Siostra Janina Kruszewska wspomina, że wielokrotnie, gdy miała przewozić dziecko żydowskie, opanowywał ją straszny lęk przed niebezpieczeństwem. Kiedyś powiedziała do m. Getter: "Matusiu, ja się strasznie boję, na Dworcu Gdańskim są niemieckie kontrole". Wówczas m. Getter, aby dodać odwagi wylęknionej siostrze, powiedziała: "Zobacz, jakie to dziecko ma piękne, niewinne oczy". Niejednokrotnie siostry znajdowały się w wielkim niebezpieczeństwie. Żadna jednak z nich nie doznała z tego powodu represji, chociaż niejednokrotnie Niemcy rozpoznawali Żydówki (Relacje, VII 65, 162).
W zakładzie "Opatrzności Bożej" z Warszawy, przy ul. Chełmskiej 19, gdzie od 1942 r. obowiązki przełożonej pełniła s. Olga Schwarc, przebywało 180 dzieci, a wśród nich od 10 do 20 dzieci żydowskich. Znalazły tu schronienie m.in.: córka zamordowanych rodziców spod Łowicza, dwie dziewczynki: jedna po stracie rodziców błąkała się po polu i spała w psiej budzie, drugiej ojciec otruł się, a matka pracowała dorywczo; inna z uratowanych mieszkała po wojnie we Francji i utrzymywała kontakt z dawną przełożoną; były tu także małe dziewczynki - Maria i Halinka (Relacja, VII 53, VIII).
Siostra Ludwika Peńsko, wychowawczyni z Płud, zapisała w swym wojennym pamiętniku: "Matka Getter przed oddaniem mi pod opiekę grupy III-ej, w Płudach, w której była połowa dziewczynek żydowskich, powiedziała: 'Wiem, że siostra otoczy troską wszystkie dzieci... Nie mogę nikogo zmusić, ani nakazać pracy, gdzie w każdej chwili grozi śmierć. Wiedziałam, że siostra się zgodzi'. To mnie zobowiązywało".
W księgach ewidencyjnych i meldunkowych dzieci żydowskie figurowały jako sieroty polskie wyznania rzymskokatolickiego (zachowały się księgi w Białołęce, Brwinowie Płudach, Pustelniku - Marki, w Warszawie przy ul. Hożej. Najwięcej miał ich zakład wychowawczy w Płudach, przez który przeszło ponad 40 Żydówek, a w czasie Powstania Warszawskiego wśród 500 dzieci ewakuowanych z kilku sierocińców przebywało w piwnicach płudowskich około 100 żydowskiego pochodzenia.
Siostry pracujące w wojennych sierocińcach w Aninie, w domu ks. Marcelego Godlewskiego (1939) i w założonym przez Delegaturę Polskiego Komitetu Opiekuńczego w Wawrze (1941), włączyły się w akcję niesienia pomocy dzieciom żydowskim. Jeden i drugi dom gromadził po 40 wychowanków, a wśród nich każdy ukrywał około 20 chłopców żydowskich. Pierwszą czynnością było zdobycie dla dzieci żydowskich nowych dokumentów, zmiana nazwisk, zaopatrzenie w metryki urodzenia. W tym celu siostry zbierały z różnych stron Polski katolickie metryki, w czym pomagał im ks. Marceli Godlewski, a także ks. Zygmunt Kaczyński.
Liczba dzieci żydowskich w sierocińcach przedstawiała się następująco: w Aninie - jak wspomniano wyżej - w sierocińcu Polskiego Komitetu Opiekuńczego - 20, w Aninie przy ul. Trawiastej - ok. 20, w Białołęce - 20, w Brwinowie przy ul. Konopnickiej i Szkolnej - po kilka, w Kostowcu - od 10 do 15, wśród nich Felicja Seifert, we Lwowie przy ul. Kurkowej - ok. 12, przy ul. Słodowej - 15, w Łomnie - od 22 do 26, w Międzylesiu "Zosinek" - ok. 17, w wieku od 8 do 11 lat, w Międzylesiu "Ulanówek" - od 12 do 15 dziewczynek, w Płudach - 40, w Pustelniku - 12, w Warszawie przy ul. Chełmskiej - od 10 do 20, przy ul. Żelaznej - ponad 15, w Instytucie Higieny Psychicznej przy ul. Wolność 14 - kilkanaście, w Samborze - 10 oraz kilkoro niemowlaków. W pozostałych sierocińcach liczba dzieci żydowskich była mniejsza, np. w Nieborowie k. Łowicza wśród 15 dziewcząt polskich - 1 Żydówka, kilka w Kołomyi, po 2 w Mircu i Podhajcach. Wskutek częstego przewożenia dzieci żydowskich faktyczna ich liczba była znacznie większa.
W wojennych sierocińcach we Lwowie - w domu generalnym przy ul. Kurkowej 45, pod opieką sióstr przebywało około 10 dzieci (wśród nich Ewa, Marysia, Lusia, Krysia, Janina Glińska), a w domu prowincjalnym przy ul. Słodowej 6, m. Janina Wirball, wikaria generalna, przygarnęła ponad 10. W akcji ratowania Żydów domy te współpracowały z RGO we Lwowie, z siostrami z placówek wschodnich, a także z m. Getter w Warszawie, która niejednokrotnie wspomagała cierpiące niedostatek siostry i ich sieroty darami materialnymi (Listy m. Janiny Wirball do m. Matyldy Getter - z lat 1942-1945, ARM AZ II 283).
Chłopców żydowskich lokowała m. Getter w sierocińcach zgromadzenia w Aninie, Białołęce i Kostowcu, także w Woli Gołkowskiej, a starszych przekazywała do zakładów prowadzonych przez michalitów, orionistów i salezjanów, zwłaszcza do Strugi. W ramach ukrywania Żydów współpracowały siostry z innymi zgromadzeniami żeńskimi, np. Siostrami Niepokalankami w Warszawie.

Wykazały największą odwagę i bohaterstwo
Ciekawe są drogi prowadzące dzieci żydowskie do zakładów zgromadzenia. Najczęściej, jak wyżej wspomniano, kierowała je m. Getter, wydziały opieki społecznej lub RGO, a do zakładów przewoziły siostry. Zdarzały się jednak wyjątkowe wypadki. Zrozpaczona matka przerzuciła swoje dziecko na teren zakładu w Płudach w dniu, kiedy Niemcy prowadzili Żydów do Henrykowa na rozstrzelanie. Danutę Rajską przywieziono do Płud w worku, znalazła tu także schronienie Janina Dawidowicz oraz inna dziewczynka wyniesiona z getta warszawskiego w pojemniku na śmieci. W Aninie, gdzie znalazło schronienie i ratunek około 20 chłopców, przywożonych z getta przez ks. Godlewskiego, było także niemowlę oderwane od martwej matki na placu egzekucji oraz dziewczyna posługująca się nazwiskiem Hanka Sokołowska i nowymi dokumentami, wyrobionymi jej przez ks. Zygmunta Kaczyńskiego z Warszawy, pod którego opieką na Nowogrodzkiej znajdowała się także jej siostra - Janina.
Do sierocińca we Lwowie przy ul. Kurkowej, 6-letnie dziecko przyprowadził franciszkanin lwowski. W internacie przy ul. Żelaznej wśród Żydówek w wieku szkolnym ukrywały siostry 3-letnią dziewczynkę z tatuażem hebrajskim na ciele, znalezioną w norce pod chodnikiem, oraz 4-letniego chłopca, którego przyniósł z getta gestapowiec, przekupiony złotymi dolarami przez ojca dziecka inż. Mieczysława Rynga (Relacja s. T. Reformai i Jana Wernika AZ VII 196, VIII 83). Do zakładu wychowawczego w Łomnie dzieci żydowskie przewoziła z Wydziału Opieki Społecznej m.st. Warszawy s. Blanka Pigłowska. W Mircu wychowywały siostry dziewczynkę, którą znalazł w lesie policjant, a w Podhajcach niemowlę podrzucone pod urząd gestapo. Do sierocińca w Samborze mieszkańcy kierowali dzieci żydowskie, cygańskie, w tym niemowlęta.
Dla wielu dzieci, także osób starszych, musiano często zmieniać miejsca ukrycia. Taką drogę przeszła Lidia Kleinmann, córka lekarza z Turki, z okupacyjnym nazwiskiem Maryla Wołoszyńska (obecnie mieszkającej w USA). Ojciec oddał ją pod opiekę sióstr Rodziny Maryi pracujących w szpitalu w Turce. Te przekazały ją do Lwowa pod opieką m. Janiny Wirball, stąd w 1942 r. oddano ją do szkoły sióstr w Łomnie; wraz z wysiedlonym zakładem "Łomna" znalazła się w Warszawie (1943), a podczas Powstania Warszawskiego przeżyła ewakuację wraz z dziećmi i siostrami do Kostowca (1944).
Technika przechowywania dzieci w przepełnionych zakładach Rodziny Maryi wymagała od sióstr nieustannego wysiłku, troski i czuwania, by uchronić wychowanki przed niebezpiecznymi rewizjami niemieckimi. W ukrywanie dzieci wtajemniczano jak najmniej osób, nawet z personelu zakonnego. Dzieci "o złym wyglądzie", o rysach wybitnie semickich, nie mogły swobodnie poruszać się na terenie zakładów. W chwilach niebezpiecznych były odosobniane. W Płudach, by nie zwracać na siebie uwagi innych dzieci, chodziły także na nabożeństwa.
Aby zatuszować rysy semickie, zakonnice wykazywały wiele inwencji i sprytu: bandażowały dzieciom głowy, nakładały na oczy lub nos opatrunki, utleniały włosy. Podczas wizyt niemieckich w zakładach w Aninie i Samborze wychowawczynie organizowały szybkie zabawy, aby uniemożliwić Niemcom rozpoznanie dzieci żydowskich. W Łomnie i w Płudach wyprowadzały dzieci na obszerny teren zakładu, a we Lwowie przy ul. Kurkowej jedną z dziewczynek o rysach typowo semickich chowano na czas kontroli pod beczkę. W razie wykrycia miała udawać niemowę. W Aninie zabandażowane dzieci kładziono do łóżek jako chore, a w Pustelniku przełożona wysyłała dziewczynki do kaplicy.
Dzieci żydowskie, początkowo wylęknione i nieufne, drżące na widok Niemców i każdy odgłos dochodzący z dziedzińca, z czasem nabierały zaufania i swobody. Siostry traktowały je na równi z polskimi dziećmi, starały się stworzyć im atmosferę rodzinną, by zapomniały o przykrych przeżyciach i grozie śmierci.
Czym była opieka siostry zakonnej dla nieszczęśliwych dzieci żydowskich, odsłania wypowiedź Żydówki, Małgorzaty Mirskiej-Acher, przebywającej w Płudach pod opieką przełożonej tego domu s. Anieli Stawowiak: "Matka Aniela... była przez lata wojny dla mnie ostoją. Nigdy nie zapomnę, jak w momencie rewizji niemieckiej, gdy tak bardzo się bałam, Matka Aniela położyła mi rękę na głowie i powiedziała: 'W naszym domu, gdzie jest kaplica, nic ci się stać nie może'. Siła w jej głosie i piękne spojrzenie dodały mi otuchy" (List Małgorzaty do m. Matyldy Getter, 4 czerwca 1960, New Jork).
Powyższą wypowiedź s. Anieli Stawowiak, przeniesionej w 1943 r. do Ulanówka, potwierdza oświadczenie prof. dr. med. Michała Telatyckiego, który wielokrotnie wizytował wzorowo prowadzony przez nią zakład w Międzylesiu. "Podczas okupacji, poza troską macierzyńską o chore dzieci, zapobiegliwością w zdobywaniu dla nich żywności, odzieży, leków, [...] wykazywała najwyższą odwagę i bohaterstwo, ukrywając w swym zakładzie ok. 12 dzieci żydowskich (wyjętych przez okupanta spod prawa) i ryzykując przy tym swoim życiem" (12 stycznia 1952, AZ II 215).
W Płudach siostry uprzyjemniały dzieciom wieczory przez organizowanie zabaw, gier, loterii fantowych i inscenizacji, jak również starały się dla nich o słodycze. Wyrabiały w nich poczucie godności człowieka, wyczulały na potrzeby bliźnich, w Kostowcu wskazywały na obowiązek niesienia pomocy i dzielenia się z drugimi tym, co mają; pod sierociniec bowiem przychodziły głodne dzieci żydowskie ukrywające się z rodzicami w lesie. Dbały też o ich rozwój intelektualny i wykształcenie, wszystkie dzieci chodziły do szkół prowadzonych przez siostry lub uczyły się w sierocińcach, a starsze uczęszczały na tajne komplety gimnazjalne w Kostowcu, Płudach i Warszawie.
Wypowiedź Marii Niklewicz rzuca światło na kształcenie dzieci żydowskich w Międzylesiu w zakładzie "Ostoja Zdrowia Dziecka". Po latach pisała: "Na terenie klasztoru, oprócz lekarki Żydówki, siostry ukrywały w tym czasie 10-letnią Alinę Koenigstein, córkę adwokata tego nazwiska i jego żony adwokatki. Miała ona lewe papiery jako Basia Rutkowska i nikt, nawet inne siostry i ksiądz kapelan, nie wiedzieli dla bezpieczeństwa, że to Żydówka. Matusia powiedziała mi o tym tylko dlatego, ponieważ prosiła mnie o to, żebym uczyła tę dziewczynkę w zakresie nauki szkolnej, a także za zgodą jej matki, która ukrywała się też u sióstr, ale w innym domu (niewierzącej), abym ją przygotowała do chrztu i I Komunii św., o co dziecko usilnie prosiło" (12 sierpnia 1968).

Wobec groźby śmierci
Ukrywanie dzieci żydowskich połączone było z ciągłą udręką, niebezpieczeństwem denuncjacji i zagrożeniem represjami. Wiadomość bowiem o ukrywaniu Żydów w domach zakonnych docierała do Niemców. Toteż zagrożone dzieci w jednym zakładzie przewożono do innych. W ten sposób Janina Dawidowicz, przebywająca w zakładzie płudowskim (od 11 lipca 1943 r.), jako prywatna wychowanka, pod nazwiskiem Danuta Markowska została przewieziona do zakładu "Łomna" w Warszawie przy ul. Wolność (27 stycznia 1944 r.). Matka Getter, przenosząc ją z Płud, zwróciła się telefonicznie do s. Tekli Budnowskiej, przełożonej Zakładu "Łomna" z pytaniem: "Czy przyjmie siostra błogosławieństwo Boże". To był umówiony znak - zakonny szyfr - na oznaczenie dziecka żydowskiego. Na takie pytanie nie było innej odpowiedzi tylko -"tak" (Relacja, VII 85).
Poszukiwaną przez Niemców Danutę Rajską także wywieziono z Płud. Podobnie musiała być przewożona Maria Baczkowska z Bóbrki. Tamtejsze siostry oddały ją do ukrycia m. L. Lisównie we Lwowie, a ta przekazała m. Getter. Początkowo dziewczyna przebywała w Kostowcu, a kiedy rozpoznały ją dzieci w szkole, odwiozły ją siostry do m. Getter w Warszawie, gdzie uczęszczała do szkoły pielęgniarskiej.
Do końca okupacji wisiało nad siostrami niebezpieczeństwo śmierci. Siostrom w Płudach grozili Niemcy zamknięciem szkoły, wywiezieniem do obozu, rozstrzelaniem osób, które ukrywają Żydów. A pogróżki te nie były gołosłowne. Po wydaniu bowiem rozporządzenia Hansa Franka z 15 października 1941 r. i odezwie starosty Łowicza dr. Schwendera z 17 grudnia 1941 r. o karze śmierci dla Żydów opuszczających getto oraz na Polaków udzielających im schronienia i pomocy, Niemcy aresztowali wielu Polaków, dokonywali egzekucji na miejscu lub odsyłali do obozów. Nowe obwieszczenia w tej sprawie wydane przez dowódcę SS i policji na dystrykt warszawski Ferdynanda von Sammern-Frankennegga 5 września 1942 r. i gubernatora dystryktu warszawskiego Ludwika Fischera z 10 listopada 1942 r., ponownie groziły karą śmierci Żydom i wszystkim Polakom, którzy udzielają im jakiejkolwiek pomocy. Zagrożenie karą śmierci surowo egzekwowano, za pomoc Żydom zginęło wielu Polaków. Represje dotykały osoby bliskie zgromadzeniu. Irena Wincenciak, nauczycielka szkoły sióstr w Warszawie przy ul. Żelaznej, za pomoc udzieloną Żydom została aresztowana w 1943 r., osadzona na Pawiaku, a następnie wywieziona do Oświęcimia (ARM F-f-13, s. 246). W lesie kostowieckim miała miejsce egzekucja Żydów i Polaków, którzy ich ukrywali w Ojrzanowie (Relacja s. P. Grzegorczyk, VII 11).
Dom w Aninie przeżywał zagrożenie ze strony Niemców, a nawet szantażystów z marginesu społecznego. W bramie posesji sióstr Niemcy zabili zadenuncjowaną Żydówkę, która szła odwiedzić swoje dziecko. Dochodzenie skończyło się na rozmowie Niemców z przełożoną Apolonią Sawicką i ks. Marcelim Godlewskim. Jednak wizyty niemieckie powtarzały się często. W tych beznadziejnych chwilach przełożona wychodziła do Niemców, siostry szły do kaplicy na modlitwę, a wychowawczynie pozostawały przy dzieciach, organizując zabawy. Siostra Anna Korman wspomina, że na czas niemieckiej wizyty położyła obandażowanego chłopczyka do łóżka jako chorego. Po pewnym czasie przyszła sprawdzić, co się z nim dzieje. Kiedy zobaczyła, że dziecko drży ze strachu, a kołderka na nim aż faluje, zabrała go do grupy, by wśród dzieci i zabaw poczuł się bezpieczniej.
W Aninie dwaj osobnicy, podający się za członków konspiracji, wtargnęli w końcu 1943 r. do domu sierot, zażądali listy wychowanków, a następnie kontrolowali sale, pytając rozbudzone dzieci o nazwiska. Padały wówczas imiona i nazwiska o brzmieniu żydowskim. Dzieciom bowiem w Aninie nie zmieniano nazwisk. Osobnicy ci zażądali wysokiej sumy pieniędzy i grozili wysadzeniem domu w powietrze. Ostatecznie rozmówił się z nimi ks. prałat Marceli Godlewski. Prawdopodobnie dano szantażystom okup, ale przez długi czas dom żył w napiętej atmosferze. Nie byli to jednak ludzie z konspiracji, bowiem organizacje podziemne wzywały do pomocy Żydom i występowały przeciwko przejawom antysemityzmu i niewłaściwym postawom wobec Żydów. W 1943 r. wydano nawet szereg wyroków na szantażystów, którzy rekrutując się z marginesu społecznego, szukali własnych korzyści. Niekiedy ze strony samych Żydów groziło siostrom w Aninie niebezpieczeństwo denuncjacji.
Źródła przekazały fakty o dużej ofiarności, odwadze i poświęceniu sióstr, gdy chodziło o ratowanie zagrożonego życia. Z taką postawą spotykamy się w domu warszawskim przy ul. Żelaznej, przylegającym do getta, kiedy przełożoną była Teresa Stępówna. Od 2 lutego 1944 r. znalazła tu schronienie Inka, córka lekarza Józefa Szapiry (zginął w getcie w Kraśniku) i przetrwała do wyzwolenia. Ta 7-letnia dziewczynka, wyprowadzona z getta warszawskiego, ukrywała się w różnych punktach Warszawy, pewien czas nawet u szarytek. Do sióstr Rodziny Maryi oddała ją opiekunka Adela Domanusowa. "Tam znalazła - pisze Domanusowa - schronienie i życzliwe, ciepłe przyjęcie. Przełożona, jej sekretarka i katecheta, po rozmowie ze mną zgodzili się przyjąć dziecko nie bez ryzyka. Okazali się ludźmi o zacnych sercach i odwadze chrześcijańskiej. Pouczywszy Inkę, jak ma postępować, mało mówić, czuwali nad nią specjalnie; zwłaszcza przełożona, pod pozorem, że jest to chorowite dziecko, często odosobniała ją w momentach, gdy mogła się zdradzić nieznajomością prawd wiary czy praktyki religijnej" (Ten jest z ojczyzny mojej. Polacy z pomocą Żydom 1939-1945, oprac. Władysław Bartoszewski i Zofia Lewinówna, Kraków 1966, s. 332).
Siostry ukrywały dzieci żydowskie nie tylko w sierocińcach, ale także w innych domach zakonnych: w Izabelinie - 6 dziewcząt (3 w wieku szkolnym), w Woli Gołkowskiej - 3 dzieci, w Międzylesiu "Nazaret" - 1 dziewczynkę, w Kołomyi - 2 do 4 dzieci. Poza tym sporadycznej pomocy udzielały dzieciom w Ostrej i Puźnikach, a w Mińsku Mazowieckim wraz z kapelanem ks. Stanisławem Wiśniewskim ukrywały przez kilka dni 3 chłopców w wieży kaplicy szpitalnej.

Ratowały, choć za to groziła śmierć (cz. 1)
Nasz Dziennik, 2008-03-10
O ukrywaniu Żydów, zwłaszcza dzieci, przez Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi w latach II wojny światowej
siostra Teresa Antonietta Frącek RM

Kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat

Podejmując temat ratowania Żydów przed zagładą w czasie II wojny światowej, trzeba pamiętać, że zbrojna agresja Niemiec hitlerowskich na Polskę 1 września 1939 r., która wywołała jedną z najokrutniejszych wojen w dziejach ludzkości, miała na celu eksterminację Narodu Polskiego, skolonizowanie jego ziem i ich wchłonięcie przez III Rzeszę w myśl tradycyjnego programu pruskiego militaryzmu "parcia na wschód", uzupełnionego programem polityki nazistowskiej walki o "przestrzeń życiową". Niemieccy najeźdźcy nie mogli od razu zniszczyć Narodu Polskiego, realizowali swoje plany etapami poprzez niszczenie elity intelektualnej, grabienie zasobów materialnych, rolnych i przemysłowych; traktowali ziemie polskie jako źródło surowców i taniej siły roboczej.

Ludność żydowska, stanowiąca w okresie międzywojennym ok. 3,5 mln obywateli Polski, padła po agresji niemieckiej ofiarą hitlerowskiego terroru i jego polityki zagłady. Na przełomie 1939/1940 r. Żydzi zostali dotknięci licznymi atakami dyskryminacji ze strony okupanta, jak: usuwanie z pracy, zakaz uczęszczania do szkół, obowiązek noszenia żółtych opasek z gwiazdą, przymus pracy fizycznej. Momentem przełomowym było tworzenie izolowanych żydowskich dzielnic na okupowanych ziemiach Polski, Związku Sowieckiego, Czech, Jugosławii, Grecji, które stanowiły przejściowy etap w akcji totalnej zagłady Żydów, ułatwiały ograbianie ich z majątku, wyniszczanie głodem, uniemożliwienie łączności z ludnością aryjską.
W getcie warszawskim zamknięto jesienią 1940 r. wszystkie osoby uznane za Żydów w rozumieniu ustaw norymberskich, w liczbie ok. 410 tysięcy. W ciągu następnych dwóch lat zmniejszano jego granice, pogarszano warunki egzystencji, przesiedlano ludność żydowską z innych terenów tak, że liczba Żydów w getcie wzrosła do pół miliona, w tym 15 tys. bezdomnych dzieci. Brak źródeł zarobkowania, głód, ciasnota lokalowa, katastrofalne warunki higieniczne sprzyjały szerzeniu się chorób zakaźnych, wskutek których zmarło ok. 100 tys. ludzi. Decyzja masowej zagłady Żydów zapadła w 1941 r., w następnym roku Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy opracował "generalny plan zagłady" 11 mln Żydów w Europie. Na terenach Górnego Śląska, Kraju Warty, a zwłaszcza Generalnej Guberni Niemcy tworzyli obozy masowej zagłady Żydów, dowożonych niemal z całej Europy.

Organizowanie pomocy dla Żydów
Akcja likwidacji getta warszawskiego, rozpoczęta 22 czerwca 1942 r. pod kryptonimem "Akcja Reinhard", która trwała 9 tygodni, wywołała wstrząsające wrażenie. Tragedia Żydów wzbudziła nie tylko współczucie Polaków, apele polskiego podziemia do państw walczących z III Rzeszą, ale też czynną akcję pomocy. Kierownictwo Walki Cywilnej wydało odpowiednią odezwę, ogłoszoną w prasie podziemnej i powtórzoną przez rozgłośnię radiową BBC w Londynie. Powstało szereg organizacji, stowarzyszeń i ośrodków w celu ratowania Żydów. We wrześniu 1942 r. podjął działalność Tymczasowy Komitet Pomocy Żydom, przekształcony 4 grudnia 1942 r. w Radę Pomocy Żydom "Żegota", stanowiącą porozumienie kilku organizacji społecznych i politycznych, która funkcjonowała do końca okupacji.
Pomoc Żydom nieśli ludzie z różnych środowisk, ugrupowań politycznych, stanów i zawodów okupowanej Polski. Włączyło się w nią duchowieństwo diecezjalne i zakonne, żeńskie zgromadzenia zakonne, całe rodziny i osoby pojedyncze, realizując w tych nieludzkich czasach ideę chrześcijańskiej miłości bliźniego, niesienia pomocy ludziom znajdującym się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Spośród duchowieństwa zasłużyli się na tym polu ks. abp Adam Sapieha, ks. bp Karol Niemira, ks. Władysław Korniłowicz, ks. Jan Zieja, ks. Marceli Godlewski, ks. Antoni Czarnecki, ks. Ferdynand Machay i wielu innych kapłanów, a także dominikanie, franciszkanie, michalici, misjonarze, salezjanie.
Znane są bohaterskie karty ukrywania Żydów przez siostry zakonne z różnych zgromadzeń: benedyktynki, karmelitanki, niepokalanki, szarytki, szare urszulanki. Za przechowywanie Żydów 8 szarytek poniosło śmierć. Spośród rzeszy zakonnic zaangażowanych w akcji ratowania Żydów, zwłaszcza w Warszawie, "piękne karty zapisało sobie Zgromadzenie SS. Franciszkanek Rodziny Marii, kierowane przez szeroko znaną z tej działalności matkę Getter" (T. Prekerowa, Konspiracyjna Rada Pomocy Żydom w Warszawie, s. 47). Ile dzieci mogło uratować się w klasztorach? Dotychczasowe obliczenia podające, że w około 200 klasztorach zakonnice uratowały ponad 1500 dzieci żydowskich (por. Ewa Kurek, Dzieci żydowskie w klasztorach..., Lublin 2001), nie są pełne i bardzo zaniżone.
Temat ratowania Żydów przez Polaków nie jest dostatecznie opracowany, wprawdzie próby zebrania dokumentacji, wspomnień i relacji były podejmowane w 1947 r., w 1964 r., a także w latach 70. i 80. przez Katolicki Uniwersytet Lubelski i Akademię Teologii Katolickiej w Warszawie, ale nie zostały doprowadzone do końca. To jest karta historii w dużym stopniu zaniedbana. Stąd też propaganda, zarzucająca Polakom obojętność wobec tragedii Żydów w czasie II wojny światowej, a nawet antysemityzm, znajduje wolne pole działania. Polacy nieśli różnorodną pomoc Żydom, zarówno klasztory, jak też osoby prywatne, rodziny, całe wsie, i to z narażeniem własnego życia - bo za to groziła śmierć.
Nie jest przesadą, że dla uratowania jednego Żyda potrzeba było pomocy ze strony przynajmniej 10 Polaków. Ukrywanie ich wymagało ogromnego wysiłku, ciągłej troski, nieustannego czuwania, pomocy wielu osób, i to w atmosferze lęku, terroru i ciągłego zagrożenia.
Jako przykład podam wypowiedź Żyda Gustawa Alef-Bolkowiaka, który ranny w potyczce pod Osą w powiecie opoczyńskim, tylko w czasie swojej choroby doznał pomocy 10 osób, także ze strony ks. Jana Gałęzy i s. Stefanii Miaśkiewicz z Rodziny Maryi oraz kilku lekarzy. "Oto ludzie, którzy jesienią 1942 r., w okresie zaostrzonego terroru ze strony okupanta, z narażeniem swojego życia i życia swoich rodzin - pisze autor - przyszli mi z pomocą". Ten sam płk rezerwy Wojska Polskiego podaje: "W roku 1943 brałem udział w ruchu podziemnym na Lubelszczyźnie. Tysiące uciekinierów z getta lubelskiego i innych rejonów Polski ukrytych było w lasach i po wsiach. Okoliczna ludność nie tylko dostarczała im żywności, ale i aktywnie pomagała w unikaniu obław hitlerowskich. Wielu zapłaciło za to życiem i wiele wsi zostało puszczonych z dymem przez okupanta, który pomoc ukrywającym się Żydom traktował na równi z udziałem w walce zbrojnej przeciwko niemu" (Gustaw Alef-Bolkowiak, ps. "Bolek", Podnoszę głos protestu, Wiedeń, "Ekspres Wieczorny", Warszawa, rok 33 (1968), nr 74, 26 marca 1968).
Oblicza się szacunkowo, że w akcję ratowania Żydów było zaangażowanych od 300 tys. do 1 mln Polaków, którzy z narażeniem swego życia i życia swoich rodzin udzielali Żydom schronienia, przewozili w bezpieczniejsze miejsca, dostarczali żywności. Uważali tę pomoc za akt ludzkiej życzliwości, obowiązek sumienia, podanie ręki człowiekowi skazanemu przez okupanta na śmierć; "ratował, kto mógł". Zresztą zdawano sobie sprawę, iż taki los czeka w kolejności także Polaków. Nie mówię tu o marginesie społecznym, który znajdzie się w każdym narodzie, nawet w getcie warszawskim działała osławiona przestępcza żydowska "13". Ale trzeba pamiętać, że jedynie w Polsce - za udzielenie Żydowi pomocy, podanie kawałka chleba czy też ukrycie - groziła kara śmierci. W żadnym innym kraju europejskim nie było takiej sankcji. Wielu Polaków za ukrywanie Żydów poniosło śmierć z rąk niemieckich.
Tragedia Żydów znalazła po wojnie głośny oddźwięk w całym świecie. Dużo się o tym mówi i pisze, nie zawsze obiektywnie. Ku czci ofiar holokaustu postawiono wiele pomników i tablic pamiątkowych, zaznaczono miejsca ich straceń, ich imionami nazwano wiele placów i ulic, otwarto muzea i izby pamięci, urządza się akademie i wygłasza referaty, organizuje się zjazdy i sympozja, dni pamięci i marsze pokoju - Marsz Żywych. I to jest słuszne. Nie można zapomnieć o tragedii Żydów w latach totalitaryzmu hitlerowskiego, o czym zresztą przypomniała także konferencja w Oslo pod hasłem: "Uratować pamięć holokaustu" - tych, którzy zginęli w latach wojny.
W Instytucie Pamięci Yad Vashem w Jerozolimie płonie wieczny ogień, a w dalszej części muzeum - od siedmioramiennego świecznika odbijają się w lustrzanych płytach tysiączne płomyki symbolizujące ofiary holokaustu. Przy nastrojowej melodii wymieniane są nazwiska pomordowanych, w większości dzieci. Ich imiona są zapisane, a jeśli nawet nie, to świetliste płomyki upamiętniają ich ofiarę.
Od tego miejsca pamięci warto zwrócić myśl ku innym płomykom, ku tysiącom istnień ludzkich, ku Żydom uratowanym przez Polaków. Rozproszeni po całym świecie: w Anglii, Australii, Belgii, Francji, Italii, Izraelu, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, w Polsce, płoną ogniem życia, choć na ich temat niewiele się mówi i pisze, choć oni sami, przeżywszy gehennę wojenną, nie zawsze chcą powracać wspomnieniami do tych koszmarnych lat, nie publikują swoich przeżyć, choć niejednokrotnie okazują wdzięczność za uratowane życie. Mam tu na myśli dzieci uratowane przez Kościół katolicki, przez polskie zgromadzenia zakonne, a zwłaszcza przez Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi.

Zgromadzenie Sióstr Rodziny Maryi wobec tragedii Żydów
Z akcją ratowania Żydów spotkałam się podczas opracowywania dziejów Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi w latach II wojny światowej w 1973, a następnie w 1981 roku. Materiałów do tego zagadnienia prawie nie było. Nasze archiwa spłonęły w czasie Powstania Warszawskiego (1944), a archiwalia lwowskie uległy zniszczeniu podczas wysiedleń, tułaczki, wreszcie repatriacji. Zresztą nikt w czasie wojny nie rejestrował tej akcji. Dopiero zapoznanie się z problemem, po zebraniu ponad 300 relacji od sióstr Rodziny Maryi oraz około 100 relacji od zakonnic z innych wspólnot, księży i osób świeckich, można było poznać nazwiska uratowanych i odnaleźć ich ślad w nielicznych zachowanych księgach ewidencyjnych domów dziecka.
Z przeprowadzonych w latach 1971-1978 badań wynika, że siostry Rodziny Maryi uratowały w czasie okupacji niemieckiej ponad 500 dzieci żydowskich i około 250 dorosłych Żydów. Cyfry te nie są kompletne, raczej zaniżone, ale potwierdzone wiarygodnymi dowodami. Chociaż od wojny upłynęło 60 lat, to jednak nadal zgłaszają się osoby poszukujące miejsca swego ukrycia, których nazwiska dotychczas nie były rejestrowane. W związku z tym zwiększa się ciągle liczba dzieci, którym siostry uratowały życie.
Budzi się pytanie: jak to było możliwe, że siostry Rodziny Maryi uratowały tyle dzieci żydowskich, a także osób starszych? Przecież za to groziła śmierć. Kilka informacji o samym zgromadzeniu i jego działalności ułatwi zrozumienie, wyjaśni przyczyny, a zarazem efekt tej akcji.
Zgromadzenie o nazwie Rodzina Maryi, założone przez bł. ks. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego w Petersburgu w 1857 r., w północnej stolicy imperium rosyjskiego, a przeszczepione na ziemie polskie w 1862 r., szczególną opieką otaczało sieroty, dzieci ubogie i porzucone. "Zgromadzenie pragnęło stać się dla nich nową rodziną, zastąpić im ciepło utraconego ogniska rodzinnego i brak własnego domu". Przez 50 lat pod zaborem rosyjskim i w samej Rosji siostry prowadziły życie zakonne w ukryciu, działając na zewnątrz poprzez istniejące legalnie zakłady wychowawcze i opiekuńcze. W domach dla sierot, w szwalniach, w szkołach - zatwierdzonych przez władze rosyjskie, siostry prowadziły - obok legalnych programów - tajne nauczanie, chroniły dzieci i młodzież przed rusyfikacją i wynarodowieniem. Poza tym niejednokrotnie ukrywały polskich wygnańców syberyjskich, którzy zbiegli z miejsca zsyłki. Stąd też siostry miały duże doświadczenie na polu tajnych akcji oświatowych, narodowych i patriotycznych.
Przed II wojną światową Zgromadzenie Rodziny Maryi należało do grupy największych rodzin zakonnych w Polsce. Liczyło 1120 sióstr i 160 domów zakonnych (klasztorów), zorganizowanych w trzech prowincjach, z domami głównymi we Lwowie, Warszawie i Poznaniu (miało także osobne prowincje w Rumunii i Brazylii).
W działalności sióstr na czoło wysuwała się ich praca oświatowa i wychowawcza w 60 szkołach, 44 sierocińcach, 58 ochronkach, a także szeroko zakrojona akcja opiekuńcza, pielęgniarska i charytatywna w szpitalach i instytucjach opiekuńczych oraz w ambulatoriach środowiskowych. Duża liczba obszernych zakładów wychowawczych stwarzała dogodne możliwości dla ukrycia w nich zagrożonych działaczy polskiego podziemia i ich rodzin, a także dzieci żydowskich. Wprawdzie zgromadzenie w latach okupacji utraciło wiele domów i miejsc pracy, ale wczuwając się w potrzeby społeczne, zakładało nowe instytucje wychowawcze i opiekuńcze. Na miejsce utraconych sierocińców siostry otworzyły 13 nowych domów dla dzieci, a ogólna liczba ich wychowanków wzrosła z 3500 do 5000.
Poza tym cel, duchowość i charyzmat zgromadzenia, a także patriotyzm, poczucie więzi społecznych ze środowiskiem, którymi przeniknięte były siostry, predysponowały je do ratowania życia zagrożonych osób, także Żydów. W regule zakonnej założyciel zamieścił dwa ewangeliczne wersety, które inspirowały duchowość i działalność sióstr:
"Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć" (Mk 10, 45).
"Kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje" (Mt 18, 5).
Siostry realizowały swoje powołanie w duchu służby, na wzór Chrystusa, i wypełniały swoją misję w społeczeństwie poprzez pracę podejmowaną z poświęceniem w celu niesienia pomocy dzieciom opuszczonym i ratowania ich zagrożonego życia.
Wojna pociągnęła za sobą kolosalne zniszczenia materialne, olbrzymie straty personalne, tysiące zabitych i rannych; pozbawiła wielu ludzi dachu nad głową i środków egzystencji. Siostry Rodziny Maryi, chociaż na równi z całym Narodem odczuwały grozę wojny, to jednak nie ograniczały się tylko do troski o własne życie i mienie zakonne, nie zacieśniały swej pracy jedynie do funkcji wykonywanych przed wojną, ale wyszły poza ich obręb. Dostrzegły nowe potrzeby i nie pozostały wobec nich obojętne. Jedną z nich było niesienie pomocy Żydom.
Ratowanie Żydów w warunkach okupacyjnych to bardzo niebezpieczny odcinek działalności sióstr. Tragizm sytuacji powiększał fakt, że za pomoc Żydom - jak już wspomniano - groziła kara śmierci. I nie była to tylko pogróżka, ale realne zagrożenie, które stale wisiało nad domami i siostrami. Ta świadomość towarzyszyła ciągle wszystkim przełożonym i siostrom zaangażowanym w niesienie pomocy Żydom.
Akcja ratowania Żydów przez siostry Rodziny Maryi była z jednej strony spontaniczna, z drugiej - zorganizowana, kierowana przez przełożoną generalną matkę Ludwikę Lisównę (1874-1944), zamieszkałą we Lwowie przy ul. Kurkowej 45, i przełożoną prowincjalną matką Matyldę Getter (1870-1968), zwaną powszechnie "Matusią", która miała swoją siedzibę w Warszawie, w starym drewnianym budynku przy ul. Hożej 53. Przykład przełożonych działał najlepiej. Jednak odgórne inicjatywy władzy zakonnej zostały zrealizowane dzięki ofiarności i bezgranicznemu poświęceniu sióstr, które osobiście, dzień i noc, w domach dziecka i zakładach opiekuńczych dźwigały brzemię odpowiedzialności za bezpieczeństwo ukrywanych Żydów. Za przykładem i aprobatą władz zwierzchnich pomoc Żydom niosły siostry niemal we wszystkich domach zakonnych Rodziny Maryi. Brak informacji o ukrywaniu Żydów przez siostry w kraju Warty i w Prusach Wschodnich. W kraju Warty ich działalność została zniszczona przez Niemców, prowadzone przez siostry zakłady dla dzieci w Szamotułach (159 dzieci) i starców w Wieleniu (700 osób) Niemcy wysiedlili do Warszawy, przejmując te obiekty dla swoich potrzeb, inne zaś domy, łącznie z siedzibą Prowincji w Poznaniu, zlikwidowali, a siostry wywieźli do obozu w Bojanowie.
W Warszawie w akcję ratowania Żydów włączyła się całym sercem matka Matylda Getter, dom na Hożej, siostry i wszystkie wspólnoty zakonne, które znajdowały się w stolicy i w okolicznych miejscowościach. Dzieci żydowskie ukrywane były w domach dziecka prowadzonych przez siostry w Aninie, Białołęce, Brwinowie (2 domy), Międzylesiu (3 domy), Płudach, jak też w placówkach przeznaczonych dla sióstr starszych i chorych, a także umieszczane u rodzin prywatnych.
W akcji ratowania Żydów siostry współpracowały: z Wydziałem Opieki Społecznej Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy, zwłaszcza z dyrektorem Janem Starczewskim, a po jego aresztowaniu z Antonim Chacińskim, z Janem Dobraczyńskim, kierownikiem Sekcji Opieki, i z Jadwigą Piotrowską; z Radą Pomocy Żydom w Warszawie, z Radą Główną Opiekuńczą we Lwowie, Podhajcach, Brzeżanach, Turce, Samborze, z lekarzami szpitali m.in. we Lwowie (z prof. Gröerem i dr Heleną Krukowską), w Krasnymstawie, Mińsku Mazowieckim, w Warszawie przy ul. Płockiej, z ks. prałatem Marcelim Godlewskim, proboszczem parafii Wszystkich Świętych, z wieloma osobami z konspiracji, z księżmi proboszczami na placówkach wiejskich. Współpracowały też z innymi zgromadzeniami żeńskimi i męskimi. Zagrożone dzieci od sióstr niepokalanek z domu warszawskiego przy ul. Kazimierzowskiej s. Stefania Miaśkiewicz przewoziła do domów Rodziny Maryi przy ul. Hożej i Żelaznej.
O ukrywaniu dzieci żydowskich przez siostry Rodziny Maryi pisali: Władysław Smólski w trzech swoich książkach: "Losy dziecka" (1961), "Zaklęte lata" (1964) i "Za to groziła śmierć" (1981), Władysław Bartoszewski i Zofia Lewinówna w publikacji "Ten jest z ojczyzny mojej" (1966), Stanisław Wroński i Zofia Zwolakowa w książce "Polacy Żydzi 1939-1945" (1971), Zofia Szymańska w pamiętniku "Byłam tylko lekarzem" (1979). Drobne informacje podali na łamach prasy: Gustaw Alef-Bolkowiak (1968), Jan Dobraczyński (1970), Jan Habdank (1968), Stanisław Podlewski (1967, 1969), Małgorzata Jaworska i Mirosław Machnacki (1978), Aleksandra Mianowska (1981), Andrzej M. Wrzeszcz (1983), Ewa Kurek (2001).